محمد جواد پرچمی
امام صادق(ع) – مدح و شهادت
مقدسات خدا در مدار تقدیست ملائکه همه شاگردهای تدریست اساس فقه تشیع رهین تأسیست گرفته‌ایم مسلمانی از احادیثت
نشسته‌ایم همه پای درس دلبری‌ات همه فدای دُرستی فقه جعفری‌ات
*****
کسیکه با تو نباشد، تباه شد دینش بنای تفرقه شد فرقه‌ی دروغینش نثار او شده لعن رسول و نفرینش ولی محب تو را حق نموده تحسینش
خدا کند که چو هارون مکی‌ات باشیم دوباره زائر آن قبر خاکی‌ات باشیم
*****
کلام توست که احیا کننده‌ی دین است پیام توست که اصل جهاد تبیین است قیام توست که بنیان کَن شیاطین است قوام درس تو روضه‌ست، روضه شیرین است
میان محفل انست حسینیه داری چه اشتیاق عجیبی به مرثیه داری
*****
تو در عمل به عزاداری‌ام جهت دادی به اشک‌های حسینی تو منزلت دادی میان گریه به ما درس معرفت دادی تو راهکار شفاعت در آخرت دادی
صدا زدی که برای حسین گریه کنید به یاد کرببلای حسین گریه کنید
*****
تو درد دیده‌ای از انفعال بی دردان تو داغدیده‌ای آقا میان نامردان تو بین آتش و در خواب ناز شاگردان تو پا برهنه میان هجوم ولگردان
دوباره بین مدینه حرم در آتش سوخت گرفت خانه‌ات آتش، دلم در آتش سوخت
*****
به غیرت تو اگر بین خانه برخورده گریز روضه‌ات اول به میخ در خورده بیاد فاطمه که ضربه بی خبر خورده دل شکسته‌ی تو بی امان شرر خورده
خدا نکرده زنی بین خانه‌ات که نسوخت؟ کبوتری وسط آشیانه‌ات که نسوخت؟
*****
اگرچه ارث غریبی به تو مدام رسید گریز روضه‌ات از کوچه‌ها به شام رسید عقیله‌ی علویه به ازدحام رسید به عمه جان شما خیلی اتهام رسید
زنی که بود دو عالم مسخر نامش حرامزاده‌ی مرجانه داد دشنامش
*****
عبا نبردی و گفتی عبا نداشت حسین ردا نداری و گفتی ردا نداشت حسین به روی پیرهن از زخم جا نداشت حسین به زخم نیزه‌ی اخنس صدا نداشت حسین
سرِ برهنه تو خواندی برهنه بود حسين شهيد بی كفن بين صحنه بود حسين
*****
هزار و نهصد و پنجاه زخم خورد حسين فرات بود ولی بهره‌ای نبرد حسين زنان قافله را به خدا سپرد حسين برای دخترش از غصه مرد حسین
به خون حنجرش آغشته شد بمیرم من عزیز ما نگران کشته شد بمیرم من